ULTRABIES, CZYLI BIESZCZADZKA PRZYGODA, 05-06.05.2023r. CISNA

Ultrabies, czyli bieszczadzka przygoda 🙂 - relacja Wojtka.

      Na Ultrabiesa wybrałem się już po raz drugi - zachęcony atmosferą w poprzednim roku ani chwili nie wahałem się przy zapisach. W tym roku wybór padł na trasę Dziarskiego Czadu, czyli około 102km. Dzięki temu, że bieg odbywał się w okolicach "majówki" - udało się połączyć bieg z wypoczynkiem. I tak 1 maja wystartowaliśmy w Bieszczady. Trasa troszkę męcząca, na szczęście po drodze zobaczyliśmy tabliczkę promującą wieżę widokową na Cergowej. W połowie trasy na wieżę poczułem się jakbym już kiedyś tam był. Jak później się okazało - przebiegała tędy trasa ŁUT 150, którą kiedyś miałem okazję pobiec. Po rozprostowaniu nóg ruszyliśmy dalej, chociaż kusiło żeby pozbierać czosnek niedźwiedzi na Pesto 😉. 

      Wracając do głównego tematu 😉 przed biegiem udało się odbyć kilka krótkich spacerów, także nogi już lekko były przygotowane na bieg. Pozostało jeszcze sprawdzić jak zachowają się podczas biegu 🙂. W tym celu wybrałem się na Jasło. Tam poczułem co czeka mnie na biegu, tylko że podzielone przez 10. Po tym treningu czułem, że nie będzie lekko ale byłem pełen optymizmu. Kolejne dni mijały na aktywnej regeneracji i czekaniu na ten dzień. W końcu nadszedł piątek i można było odebrać pakiet. Biuro zawodów zlokalizowane było w znanej wszystkim biegaczom Cisnej 😉. Pakiet tak jak w roku ubiegłym zawierał sporo lokalnych produktów i lokalizator GPS dla uczestników najdłuższego dystansu. Po odbiorze pakietu jeszcze szybki posiłek w Siekierezadzie i pozostało już tylko odpoczywać przed nocką 😉.

      Start był dość nietypowy, bo startowaliśmy z jeziora Solińskiego 😛. I tak o godz. 22:00 ruszyliśmy na bieszczadzkie szlaki. Pierwsze kilometry biegły ulicami Polańczyka a później już w las. Początek trasy był dla tych, którzy lubią pobiegać a prawdziwa zabawa dla koneserów rozpoczęła się od około 20 km podejściem na Korbanie, z której rozpościerał się piękny widok na tamę w Solinie. W połączeniu z pełnią księżyca tworzyło to niezapomniany widok 😍. Dalej trasa prowadziła przez Łopiennik, który słynie z tego, że niedźwiedzie mają tam swoje gawry. Na tym etapie trasy biegłem już sam, tak więc ze śpiewem na ustach spokojnie podchodziłem na górę. Na szczęście żaden niedźwiadek nie chciał posłuchać mojego koncertu z bliska 😉. Po zbiegnięciu z Łopiennika wylądowałem w Cisnej i wiedziałem, że czeka mnie ciężkie podejście na Wolosań a następnie na Hyrlatą. Ten odcinek zapamiętałem najmilej, sił było jeszcze dużo a do tego za plecami wschód słońca a przede mną jeszcze świecący księżyc w pełni. Na zbiegu z Hyrlatej słychać było mocny doping z punktu w Roztokach Górnych, okazało się, że to "ksiądz" z megafonem prowadził taki ognisty doping. Na punkcie szybka zamiana rzeczy, wyrzucenie tego co nie potrzebne i po zjedzeniu zupki i "błogosławieństwie" od księdza ruszyłem na trasę. Czekał na mnie najtrudniejszy etap, który miał 22km i ponad 1100up. Ciężkie podejścia i zbiegi rekompensowały piękne widoki na Słowacką część gór. Słońce jak dla mnie grzało już bardzo mocno, miałem na ten etap przygotowany dodatkowy softflask ale jakoś wypadło mi to z głowy i około 5km przed punktem w Wetlinie zabrakło mi wody 🙄. Gdyby nie to, że zaczął się zbieg i przyjemny cień od drzew - mogłoby być nieciekawie. W Wetlinie czekał na mnie mój niezawodny support 🙂. Po krótkich pogaduszkach ruszyłem dalej na przełęcz M. Orłowicza. Ten fragment trasy dobrze znałem, bo zrobiliśmy go parę dni wcześniej. Także zleciał mi dość szybko pomimo 500m przewyższenia. Dalej droga prowadziła do schroniskach Jaworzec. Ten fragment też miło wspominam bo robiliśmy go z Grycem dwa lata temu podczas Watahy tylko wtedy w drugą stronę i już nocą 😉🌃. Po dotarciu na punkt czułem już mocne zmęczenie, nic mi nie smakowało, tak więc zrobiłem tylko chwilę przerwy, wypiłem ciepłą herbatkę na wsparcia żołądka i ruszyłem na ostatnią dyszkę 🙂. Jakie było moje zdziwienie, gdy po około 2km kilometrach szlak odbijał w bok i czekało na mnie kolejne mocne podejście 😟. Po kilku niewybrednych komentarzach pod nosem ruszyłem w górę w końcu "cierp ciało jak żeś chciało". Na tym polegają biegi ultra, żeby nie było za łatwo 😉. Górka ciągła się niemiłosiernie ale po sygnałach z telefonu czułem, że już na mnie czekają na mecie. W końcu udało się zdobyć ostatnie wzniesienie i pozostał jeszcze tylko techniczny zbieg do mety. Na poprawę humoru udało mi się jeszcze wyprzedzić paru ludzi z krótszych dystansów 🙂. Gdy usłyszałem szum aut i potoku wiedziałem, że już prawie jestem. Wtedy nastąpił przełom - zmęczenie odeszło w niepamięć i z uśmiechem na ustach wbiegłem na metę, gdzie czekała na mnie moja narzeczona i reszta ekipy 🙂. I tak upłynął Dziarski Czad - według mojego zegarka 105km i 5300up. Pomimo narzekań na mecie myślałem już o tym czy za rok organizatorzy udostępnią trasę Mityczny Raróg.

      Dziękuję wszystkim, którzy pchali moja kropeczkę i kibicowali na miejscu jak i przed ekranami. Wielkie brawa należą się organizatorom i wolontariuszom - na imprezy z taką ekipa zawsze przyjemnie wracać 🙂.